ජෙම්මාට...

 "භාවාතීශ ලට පට "
ජෙම්මා
ඔයා කිව්වේ එහෙම නේද...?
වේළිච්ච කොළයක්
කෙස් රොදක්
ආතර්ගෙ චිත්‍රයක්
ඔව්,
ලට පට ගොඩක්.
මොකට ගොඩ ගහන් ඉන්නවද...?
විසි කරන්න ඔක්කොම
අන්න අර උඳුනට, ගිනි ගොඩට,
අමුතුවෙන් සිහිවටන මොකටද
අමතක නොවෙන මතකෙකට...
 දැන් එන්න,
 මෙන්න මේ සීනි විස්කෝතුව
දෙකට බෙදාගෙන කන්න.
 ඔව්,
 සිහිවටන මොකටද
 අමතක නොවෙන මතකෙකට...!

සින්දු කියන මාළු...

මං ගං ඉවුරෙ ඇවිදින්න ගියා. ආයෙම. පාලම උඩ වාඩි වෙලා බලන් ඉන්න. හුළං වදින්න. අජීවී කෙනෙක් සජීවී කරන බලය හීල් හුළඟෙ තියෙනව.ඉතින් ගං ඉවුරෙ ඇවිදින්න වෛද්‍ය උපදෙස් ලැබුණ.

මං ගඟට බැස්සෙ නෑ. පාලමේ වාඩි වෙලා ගඟ දිහා බලන් හිටිය.ඇත්තටම බලන් හිටිය විතරයි. අඩුමගාණෙ අහගෙනවත් නෙවෙයි හිටියෙ.මට මුකුත්ම අහන්න ඕනෙ වුණේ නෑ.විශේෂයෙන්ම ගං ඉවුරෙදි. පාලම උඩදි.

කාටවත් මාව පෙනුණෙ නෑ. ඒ කිව්වෙ එයාල එක්කො මාව නොපෙනුණ බව ඇඟෙව්ව. සමහර විට බංකුවක්, පිළිමයක්, කණුවක් කියල හිතන්නැති.ඉතින් මට මොකද? මං කොහොමත් අජීවී වෙලා හිටියෙ.හැන්දෑවෙ මීදුම වගේ දියවෙලා යන්නයි ඕනෙ වෙලා තිබ්බෙ.

දවසක්, තවත් කෙනෙක් ආවා.එයාට මාව පෙනිල තිබුණා.මං හරියටම දන්නෙ නෑ.ඒත් මට එහෙම හිතුණා.මං බැලුව කවුද කියල. මූණ හරවන්නෙ නැතුව.ඇස් වලින් විතරක්. සජීවී ප්‍රාණයක්. කැපී පේන ලක්ෂණ තිබුණ.කථා කරන ඇස් තිබුණ.මට මුකුත්ම අහන්න ඕනෙකමක් නෑ කියල එයා දකින්නැති.ඉතින් එයා ඇස් වලින් කතා කරන්න ගත්ත.ඇස් වල භාෂාව මං දැනන් හිටියෙ.ඒත් මට ඇස් වලින් කතා කරන්න ඕනෙ වුණේ නෑ. විශේෂයෙන්ම නොදන්න අය එක්ක. ඒත් එයාට කතා කරන්න අයිතිය තිබුණ.මටත් මුකුත්ම නොඅහ ඉන්න අයිතිය තිබුණ.

"  ඇයි හැමදාම මෙතන ඉන්නෙ...?
ඇයි ගඟට බහින්නෙ නැත්තෙ...?
දිය රැළි උඩ ඇවිදින්නෙ නැත්තෙ...?
පීනන්නෙ නැත්තෙ...?
එනවද මාත් එක්ක ඇවිදින්න යන්න...?
මං උගන්නන්නම් පීනන්න..."

සජීවී ප්‍රාණයට අහන්න ප්‍රශ්න මහ ගොඩක් තිබුණ.උත්තර දැනගැනීමේ නොඉවසිල්ල ඇස් වල තිබුණ.ඒත් නොදන්න ප්‍රාණයකට උත්තර දෙන්න මට ඕනෙකමක් තිබ්බෙ නෑ.අඳුනාගන්න සුදුසු ලක්ෂණ තිබ්බට මට අඳුනගන්න හිතුණෙත් නෑ.

සජීවී ප්‍රාණය ඇහුවෙ ඉතිහාසයක් තිබුණ ප්‍රශ්න.
මං දැනන් හිටිය ප්‍රශ්න.
වතාවක් උත්තර දුන්න ප්‍රශ්න.
මාව අජීවී කළ ප්‍රශ්න.

ඒ මම ගඟයි පාලමයි අඳුනගත්ත අලුත.කාලෙකට කලින්. මං හිටියෙ උදෑසනක් වගෙ. සතුටෙන්. ප්‍රබෝධයෙන්. මං හැමදේම බලන් හිටිය.

දිය රැළි ඇදෙන හැටි...
මල් පිපෙන හැටි...
 මාළු පීනන හැටි...
හුළං හමන හැටි...

ලෝකය පෙනුණෙ හරියට මල් යායක් වගේ.

මේ කල්ලඩි පාලම නොවුණට මෙතනත් හිටියෙ සින්දු කියන මාළුවො.උන් හැමදාම මං වටකරගෙන සින්දු කිව්ව.පීනන්න එන්න කියල ආරාධනා පිට ආරාධනා එව්ව.මං බලන් හිටියෙ මාළු පීනන හැටි,වරල් ගහන හැටි.

අන්තිමේ මං දියට බැස්ස. පීනන්න. ඒත් දියෙන් ගොඩ ආවෙ සහලෝල උණ අරන්.එතකොට මාළු හිටියෙ නෑ. උන් අලුත් අලුත් සින්දු කිය කිය දියට බහින්න බය වෙන වෙන අය හොයන් ගිහින්.ඒ උන්ගෙ හැටි.සත්‍යය පහළ වෙද්දි මගෙ කොන්ඩෙ පැහැදිලිව සුළි දෙකක් පේන්න තිබ්බ. මට වතුරෙන් අපලයි කියල හැමෝම කියන්න ගත්ත.

උණ හොඳ වුණේ මාව අජීවී කරන්.ඉතින් මං ගං ඉවුරෙ ඇවිදින්න ගියා ආයෙම. හුළං වදින්න. අජීවී කෙනෙක් සජීවී කරන බලය හීල් හුළඟෙ තියෙනව.ගං ඉවුරෙ ඇවිදින්න වෛද්‍ය උපදෙස් ලැබුණ.

දැන් මාළු ආයෙම සින්දු කියනව.උන් මං වටේ ගං දියේ වරල් ගහනව. මට පේන්නෙත් නෑ. ඇහෙන්නෙත් නෑ. ඒත් තාම දැනෙනව.

සජීවී ප්‍රාණය මාළුවෙක් වගේ පේන්නෙ නෑ. ඒත් මට මාළු පිළී ගඳක් එනව. කොහොමත් මං ආයෙ ගඟට බහින්නෙ නෑ. මට වතුරෙන් අපලයි.