5.30ට අවසන් වූ ප්‍රශ්න පත්‍රයේ ගුණදොස් විචාරය කර අවසානයේ 6.15ට පමණ කැම්පස් 1 ළඟින් 138 කඩවත කොටුව බසයකට නැගුණේ ගෙදර යාමට ය. හතර අතම කළු කරගෙන මහ වැසි වැටෙන්නේ දැන් පැය ගාණක සිට ය. අද නම් ගෙදර යන විට වෙනදාටත් වඩා පමා වන බව විශ්වාස ය. වැස්සට බස් යන්නේ හෙමින් බව දැන දැනත් ලියා ඉවර වුණු ප්‍රශ්න පත්‍රයක හරි වැරදි හොය හොයා සිටියාට "මට හොඳ වැඩේ" මම මටම හිතින් බැණ ගමි.
දැන් ඉතින් කරන්නට දෙයක් නැත. මම බසය පුරා ඇසෙන මිල්ටන් මල්ලවාරච්චිගේ ගීයකට සම වැදෙමි. ගීයක අතරමැද හදිසියේ රියදුරු තැන එයටද තිත තබයි. මම අමනාප බැල්මකින් ඉදිරිය බලමි. වීදි ගායකයෙකු බසයට නැගී රබානකට තට්ටු දමමින් සංගීත්ගේ "ගායෙන් මා මුදවලා" ගීය ගය යි. ඉන්පසු දමිත් අසංකගේ තවත් ගීයකි. මගේ හිතට අමනාපයක්, අප්‍රසාදයක් මෝදු වේ. එක් එක් ගීයට මොහුගේ හඬ වෙනස් වේ.ඔහු ගීයේ සැබෑ ගායකයාගේ හඬ අනුකරණයට උත්සාහ දරයි. මම මොහුගේ සැබෑ කටහඬ අනුමාන කිරීමට උත්සාහ ගමි. තල් අත්තට බොරළු ගසන්නා සේ මගේ කණ ළඟටම වී රබානකට තඩි බාමින් ඔහු ගැයූ ගී ඉවසා සිටියා මදිවාට දැන් මම ඔහුට මුදල් ආධාරයක්ද කළ යුතු ද? මා ආසාවෙන් අසා සිටි මිල්ටන්ගේ ගී නැවතුණේද මොහුගේ කන්දොස්කිරියාව නිසා ය. ඔහු නුදුන් අයට ගතු කියා ආධාර කළවුන් වෙනුවෙන් තවත් ගීයක් ගය යි. කලින් ඒවා නම් අමාරුවෙන් හෝ අසා සිටියෙමි.මේ ගීය ගයන්නේ දුන් අය වෙනුවෙන්ම නම් නොදුන් මම ඒ අසන්නේ කුමකටද? කන් දෙකේ ගසා ගන්නට කිරල ඇබයක්වත් නැති හැටි...
කොටුව ස්ටේෂන් එක ළඟින් බහිද්දී වෙලාව 7ත් පසු වීය. ස්ටේෂන් එක ඉදිරිපිට බස් නැවතුමෙහි මේ වෙලාවට විනාඩියක්වත් රැඳෙන්නට මට හිතක් නැත. එතැන ඉන්නා ඇතැම් මිනිසුන්ගේ ඇස ගැටීම ම මට විස ය. ඈතින් බසයක් එනු පෙනේ. මම දුව ගොස් ඊට ගොඩ වෙමි. ඉතින් ආයෙමත් ඇත්තේ යන්නට ය. හිතට එන ඕනෑම දෙයක් ගැන සිතමින් ඔහේ යන්නට ය.
වැස්ස නිසා බසය වෙනදාට වඩා හිමින්. "මෙහෙම ගියොත් මට අන්තිම බස් 1ත් නැති වෙයි." හිත බියපත් වෙයි. මම සිතින් දෙතුන් වර නිවෙසට දිව යමි. එක්වරම මගේ මුහුණ ළඟින්ම ජාතික කොඩිය සහිත ස්ටිකරයක් පහත් වෙයි. මම තිගැස්සී ඉහළ බලමි. තරුණයෙකු මාදෙස බලාගෙන මොනවාදෝ කියවයි. මම ඔහුගේ කථාව අතරමැද නවත්වා කීයදැයි විමසමි. කීය වුවත් මට ජාතික කොඩිය සහිත ස්ටිකරයකින් මේ මොහොතේ ඇති පලක් නැත. "එපා"
මගේ ජංගම දුරකථනය දෙදරනු දැනේ. අම්මා විය යුතු ය.
"චූටි කොහෙද ඉන්නෙ..?"
"තාම කොළඹ කැම්පස් 1 ළඟ"
"අද විභාගෙ ලේසිද?"
"හොඳයි. ඔක්කොටම ලිව්වා"
"හ්ම්... ගෙවල් ළඟට ඇවිත් කියන්න."
"හා"
අම්මා කථා කර යි. මා සිත යළි බියපත් වෙයි. අන්තිම බස් 1ට කලින් හෝමගමට යන්න පුළුවන් වෙයිද? තුම්මුල්ල, පොලිස් පාර්ක්, කිරුළපන, නුගේගොඩ පහු වෙයි. මහරගම, කොට්ටාව, මාකුඹුර, ගලවිලවත්ත පහු වෙයි. යළි දුරකථනය නාද වෙයි. ආයෙමත් ගෙදරින්.
"දැන් කොහෙද?"
"තාම හෝමගමට ආවෙත් නෑ. තාම ගලවිලවත්තෙ"
"අන්තිම බස් 1 යයිද දන් නෑ.?"
"ඒක තමා..."
"හෝමගමදි කියන්න. බස් 1 නැත්නම් අපි එන්නම්."
"හා"
හෝමගමින් බසයෙන් බැසගත් විගස මම ඊළඟ බසයට හනික දුවමි. වැස්ස නිසා තෙතබරි වූ සෙරෙප්පුව ලිස්සයි. පාර මැද ලිස්සා වැටුණොත් තවත් එකකි. මා හනි හනික කකුල ලිස්සමින් පාර මාරු වෙමි. වහ වහා ඊළඟ බසයට දුවමින් මෙන් ඇවිද යමි.
අන්න බස් එක... අන්තිම එක.. හෝල්ට් එකෙන් ඉස්සරහටත් අරගෙන... බස් එක යන්නම වගේ...
මම තව තවත් පය ඉක්මන් කරමි. ගමේ බස් එකේ කොන්දොස්තර මා හඳුනයි. "එන්න එන්න නංගි.. ඉක්මණට නගින්න..." මම ඉක්මන් කර කුඩය අකුළා බසයට ගොඩ වෙමි. මා සමඟම දිව ආ තවත් පිරිසක් පාපුවරුවේ එල්ලෙති.
එක් අතක කුඩය ය. අනෙක් අතින් බස් එකේ උඩින් අල්ලාගෙනය. දුරකථනය නැවත දෙදරයි. අම්මා රිසීවරය කන තබා මා පිළිතුරු දෙන තුරු නොඉවසිල්ලෙන් බලා සිටිනු මට මැවී පෙනේ. නමුත් දුරකථනය අතට ගන්නට හැකියාවක් නැත.
කොටුවේදී මට එපා වූ ගැහැණුකම මේ බස් රියේදී මගෙ පිහිටට එයි. තෙතබරිත කුඩය වහ වහා හිඳසිටින්නෙකු අතට පත් වෙයි. ලේඩීස් ෆස්ට් කියා ඉක්මණින්ම හිඳගැනීමට අසුනක්ද ලැබේ.
කැම්පස් එක ළඟින් බසයට නැග පැය ගාණකට පසු මම ගෙවල් ළඟ හෝල්ට් එකෙන් බසයෙන් බැස ගමි. ගතට තෙහෙට්ටු ය. හිතට එහි වගක් නැත. තව විනාඩි දෙකෙන් තුනෙන් මා ගෙදර ය. ඒත් කෝ අම්මා...? ගෙදරින් කවුරුවත් පාරට ඇවිත් නැතිද?
මේ උඩපනිමින් දිව එන්නේ අපේ හුරතල් බල්ලා බක් නේද? එහෙනම් අම්මා, තාත්තා හෝ අයියා ළඟම එනවා විය යුතු ය. ඇරත් මා දැන් කුමට බය වෙන්නද? අපේ සුරතලා, ගමම දන්නා ලොකු, නපුරු බල්ලා මා ළඟම දැවටි දැවටී ඉන්න කොට...
2010. 10. 02
