සුමිතුර කලෙක නුඹ අප හා සිතින් බැඳී
හිඳි ඒ දවස් තාමත් මට මතක ඇතී
විහිදුණු හතර අත මං වල ඇවිද අපී
වෙන්වී ගියත් මිතුදම විය සිතේ නිතී...
නුඹ තනි මගෙක කතරක ගිය ගමන රළු
වැටි වැටි නැගිට ගිය මාවත ගල් බොරළු
සඳ නැති අමාවක දවසක කළුම කළු
වැටුණේ නුඹ,
තවත් නොනැගෙන්නටමයි යහළු...
ජීවන මගේ අපමණ දුක් එමට ඇතී
ඒ දුක් අතර නුඹෙ නමටත් දුකක් වුණී
සොහොයුර නුඹට දිවියේ සැප අහිමි වුණී
නොසිතමි,නුඹත් දුක් ගඟකින් එතෙර වුණී...
