Monday, September 17, 2012

නමක් නැති කතාවක්...!

මං ආදරේ කරන පිරිමියා මට ආදරේ නැති බව මං හැමදාමත් දැනගෙනමයි හිටියෙ. පොඩ්ඩක් හරි ආදරේ ඇති කියල සැකයක්වත් තිබුණෙ නෑ. මං හරියටම දැනගෙන හිටියෙ එයා මට ආදරේ නෑ කියල.

එහෙම හිතන්න හේතු තිබුණා. 

හැමදාම වගේ මං රෙදි හෝදලා වේලෙන්න අවුවට දැම්මම ලස්සනට පායලා තියෙන ඉර කළු වළාකුළින් වැහිල මහා වැස්සක්  වැටෙන්න ලෑස්ති වෙනව. එහෙම වෙන්නෙ මං ආදරේ කරන පිරිමියා මට ආදරේ කරන්නෙ නැති හින්දයි.ඒක සම්පූර්ණ ඇත්ත. මොකද ඒක එහෙමයි කියල පොතක ලියල තිබුණා අච්චු අකුරින්. 

නෑ.බොරු නෙමෙයි. ඕනෙම නම් මං පොත පෙන්නන්නම්.මං ඊයෙත් ඒක බැලුව. හොරෙන් බැලුවෙ. මොකද පොතේ අකුරු දැන් වෙනස් වෙල ඇති කියල හොර බලාපොරොත්තුවක් තිබුණා. ඒ වුණත්, පොතේ අනිත් පිටු කාවො කාලා තිබුණට ඒ අකුරු ටික තවම එහෙමම තිබුණා.

ඒත්, එහෙම වුණත්, ගොඩක් දවස් වලට කොච්චර කළු කළත් ටිකකින් ආයෙම ඉර ලස්සනට පායපු හින්ද මං හිතුව එයා නොපෙන්නුවට හිත යටින් මට ආදරේ ඇති කියල.

එහෙම හිතන්නත් හේතු තිබුණා.

කැම්පස් එකේදි අපි හැමෝම අතේ ඇඳ ගත්ත මෙහෙන්දි මෝස්තරේ වැඩිම කාලයක් නොමැකි තිබුණෙ මගෙ අතේ. මෙහෙන්දිය ගොඩක් කල් නොමැකි තියෙනව කියන්නෙ මං ආදරේ කරන පිරිමියා මට ගොඩක් ආදරේ කරනවයි කියන එකලු. ඒකත් සම්පූර්ණ ඇත්ත.මට හැමෝම එහෙම කිව්වනෙ. ඇයි මං හින්දි චිත්‍රපටි වලත් ඕක දැකල තියෙනව.

මෙහෙන්දි මෝස්තරේ වැඩිකල් තියෙන්න ඊට උඩින් දෙහි ගාන්න ඕනෙ කියල මට කවුදෝ කිව්ව තමයි. මාත් ගෙදර ගිහින් අතේ දෙහි ගෑවත් තමයි.දෙහි නිසා මෙහෙන්දිය වැඩි කල් තිබුණ කියල උඩු හිත කොච්චර කිව්වත් අර කතාවෙත් ඇත්තක් ඇති කියලමයි යටි හිත කිව්වෙ.

කොහොම වුණත්, එයා මට නොපෙන්නුවට හිත යටින් ආදරේ ඇති කියල මං හිත හිතා හිටිය.හැබැයි ඒ මටත් හොරෙන්. මගේ හැම සිතුවිල්ලක්ම දිනපොතේ කටුගාන මං, මටත් හොරෙන් තියාගත්ත මේ සිතුවිල්ල දිනපොතෙනුත් හැංගුව.මොකද මං මටත් හොරෙන් තියගත්ත සිතුවිල්ලට ලිඛිත සාක්ෂි තියන්න මට ඕනෙ වුණේ නෑ.මං කවදාවත් එහෙම හිතුවෙ නෑ කියල මං මටම අභියෝග කරන දවසක් එනව කියල මං දැනගෙන හිටියෙ.

දෙපැත්තට වැනි වැනි කාලයක් ගෙවුණා.
කළු කපුටා සුදු වෙනතුරු,
මෝල්ගහේ දළු'ලන තුරු,
මං බලන් හිටිය. මටත් හොඳටම හති වැටිල තිබුණෙ. ඉතින් දවසක මං කෙළින්ම ඇහුව.

"  ඔයා මට ආදරේද?"

එයා මොහොතකට නිශ්ශබ්ද වුණා. නෑ.හෘදය වස්තුව නතර වුණේ නෑ. වෙනදා වගේම පණ ගැහුණා.හයියෙන්වත් හිමින්වත් නෙවෙයි. වෙනද වගෙම, සාමාන්‍ය වේගෙට. අන්තිමේ එයා කිව්වා....

"  ඔව්......"

අසම්පූර්ණ උත්තරේ ඉතිරිය එයාට කලින් මට සම්පූර්ණ කරගන්න පුළුවන් තරමට ළඟින්, එයාගෙ හිත කියවන්න පුලුවන් තරමට ළඟින් මං එයාව දැනන් හිටියෙ.

  "...... හොඳම යාළුවා විදිහට."

ඇත්ත තමයි. මටත් අවුරුදු ගාණකට පස්සෙ එකපාරටම නුවණ පහළ වුණා. අවුරුදු ගාණක් දැනන් හිටියට, සැරින් සැරේ මුණගැහුණට කොහොමද ආදරයක් ඇති වෙන්නෙ...?

මං එහෙම ආදරයක් තිබුණාද කියල පැහැදිලි කරගන්න සාක්ෂි එකතු කරන්න ගත්ත. උඩු හිත සම්පූර්ණයෙන්ම ආදරය ප්‍රතික්ෂේප කළා. 

"  උපන් දිනේට කාඩ් 1ක් දුන්නට, ගෙදරින් ගේන බත් පත දෙකට බෙදාගෙන කෑවට මොකද වෙන්නෙ...? හැම යාළුවම එහෙම නේද?" උඩුහිත ගොරෝසුවට ගෙරෙව්වා. 

හිතට සැනසීමක් දැනෙද්දි මං යටිහිතට එබිල බැලුව.මං තිගැස්සුණා. මතක මහ ගොඩක් පොදි බැඳගෙන යටිහිත යුක්තිය ඉල්ලන්න මග බලන් හිටියා.
"  නෑ.වෙන මුකුත්ම නෑ.!" මං රවාගෙන මටම කිව්වා.
"ඕනෙනම් දිනපොත බලන්න. මං ඒකෙ නොලියන දෙයක් නෑ. යාළුකම මිස වෙන මුකුත් ඒකෙ නෑ." මං යටිහිතට තර්ජනාංගුලිය එසෙව්ව.

"  ඇත්තටම ඔයා එයාට ආදරේද?" දැන් උඩු හිත මගෙන් අහනව.
"  ඔව්.හොඳම යාළුවා විදිහට" මං මටම හිනාවෙනව.




3 comments:

  1. Aththatama lassanai, man danan hitiye oyata mechchara lassanata liyanna puluwan kiyala, wish u all the best Piyu!!!!!

    ReplyDelete